Men avoiding love in Joseph Conrad’s Victory and Yusuf Atılgan’s An Idle Man

Abstract

As profoundly self-conscious and reflective men, Axel Heyst in Joseph Conrad’s Victory and C. in Yusuf Atılgan’s Idle Man are immobilized and incapacitated by their excessive reflective faculty and suffer from disappointment in their romantic relationships due to their avoidant attachment styles. Lacking a caring mother figure who could provide them with loving compassion, they are brought up by emotionally unavailable fathers who are clearly not attuned to the needs of their sons. So while growing up their attachment needs are clearly not met by their primary caregiver who neglects and occasionally abuses them instead. Growing up to become “avoidant” adults, they experience problems with intimacy, invest little in social and romantic relationships and are unable or unwilling to share thoughts and feelings with others. In what follows, I will examine comparatively the psychological dynamics underlying Heyst’s and C.’s avoidant attachment styles and explore how their gender performances are fraught with anxieties and insecurities. Ultimately, I argue that the traumatic deprivations of Heyst’s and C.’ childhoods significantly hamper their ability to form strong and lasting emotional bonds, making it impossible for them to find satisfaction in romantic relationships.Joseph Conrad’ın Zafer romanın ana karakteri Axel Heyst ve Yusuf Atılgan’ın Aylak Adam romanının kahramanı C. çok fazla düşünen, düşündükçe paralize olan ve yakın ilişkilerde bağlanma sorunu yaşadıkları için romantik ilişkilerinde bir türlü aradıklarını bulamayan karakterlerdir. Onlara sevgi ve şefkat sunacak bir anne figüründen yoksun olan Axel ve C., oğullarının ihtiyaçlarına karşılık veremeyen duygusal olarak mesafeli babalar tarafından yetiştirilirler. Gelişme çağında ebeveynlerinden yeterli ilgi ve sevgiyi göremeyen ve ihtiyaçları görmezden gelinen bu iki karakter yetişkinlik çağına geldiklerinde karşı cinsle yakınlık kurmakta zorluk yaşayan, hatta romantik ilişkilerden olabildiğince “kaçınan”, bu tür ilişkilerde çeşitli sorunlar yaşayan kişiler olurlar. Bu makale, Heyst ve C.’nin “kaçınmalı bağlanma stili”nin ardındaki psikolojik dinamikleri karşılaştırmalı olarak inceleyerek, çocukluk döneminde yaşadıkları duygusal travmaların kişiliklerini nasıl şekillendirdiğini ve yetişkinlik çağına geldiklerinde güçlü ve kalıcı yakın ilişkiler kurmalarını ve/ya bu ilişkilerde tatminlik duygusu yaşamalarını nasıl imkânsız hale getirdiğini ortaya koyar.