The threefold sequence of perceptions of the choice of development strategies for the rural populations of third world countries

Abstract

The postwar period has witnessed a sequence of consensuses on alternative development strategies for the rural parts of Third World countries. Changes in perceptions of the choice of the strategies over the last three decades are mainly due to set-backs in the adoption of early strategies and the urgent requirement to meet the basic needs of the rural populations. Objectives of the strategies have been so altered that rural people have themselves become a target in planning rather than an object in an aggregate sectoral planning strategy while emphasis has shifted from growth in gross national product (GNP) per se to increase in the welfare and economic productivity in the rural areas.İktisadi planlamacıların ilgi alanı son otuz beş yıl içinde önemli değişikliklere uğradı. Bunların en belli başlıcası konu edilen ülkelerin farklılaşmasıdır. İkinci Dünya Savaşının hemen sonunda savaşın yıktığı sanayileşmiş ekonomileri yeniden kurmakla meşgul olanlar, sonraki yıllarda yeni yeni bağımsızlıklarını elde eden az gelişmiş ülkeleri incelemeye başladılar. Her iki tür ülke arasındaki iktisadi ve toplumsal farklılıklar sanayileşmiş ülkelerin deneyiminden yararlanılarak hazırlanmış, hazır reçete niteliğindeki Kalkınma Stratejilerinin sonuç getirmesine engel oldu. İlkin, planlamacıların genel amacı, yalnız ve sonuç olarak ulusal gelirde oluşturulacak hızlı artışlardı. Kırsal alanlar böyle bir gelişmeye destek sağlayacak kaynakların bir deposuydu. Hızlı kalkınma sanayileşmekti. Tarımdaki üretim yetersizliği sanayileşmeyi önlediği için önemliydi. Tarımın iktisadi kalkınması da bu nedenle gerekliydi. Sonradan tarımın da amaçlanan ulusal gelir artışlarını kendi gelişmesiyle sağlayabilecek birincil güç olduğu kabul edildi. Ancak, az gelişmişlerin sorunları yalnızca hızlı gelir artışlarıyla bitmiyor, tersine yalnız bu amaca yönelik stratejiler yeni sorunlar ortaya çıkarıyorlardı. İkinci aşamada, sorunların iki yönü olduğu tartışılır oldu: Verimlilik ve eşitlik. Bunlar bazı yazarlara göre bağdaşabilir amaçlardı. Bu görüş, günümüze kadarki planlamacıların çoğunu etkisinde bırakmıştır. Kırsal kesimin sorunları yalnızca iktisadi bir çerçeve içinde görülmemek gerekir. Bu sonuç, yakın zamanda planlamacıları egemen olan bir görüş olmaktadır. Kırsal kesime «birleşik kırsal kalkınma projeleri» ile iktisadi olduğu kadar, toplumsal ve kültürel içerikli programlarla yaklaşmak azgelişmiş ülkelere yardım eden uluslararası kuruluşların bugün, üçüncü ve son aşama olan görüşleridir.