The limits of language in the later Wittgenstein

Abstract

ln this text I will argue that language according to the later Wittgenstein has no limits and that this is not a self-contradicting claim. First, I'll try to show how can the notion of duality of the boundary of the language game function as a key to allowing language to have no limits and at the same time to work. Then i will proceed to showing how the concept of meaninglessness can be a valid one - a view Wittgenstein shares - without this putting ali mit on language. After that I'll tum to the language- activity relation and try to show it as not only not limiting language but really as something of a guarantee for its unlimitedness. And fınally, I'll say something about the possibility of speaking about language without this implying that we are limiting it.

Bu metinde Wittgenstein'ın ikinci dönemine göre dilin sınırlarının olmadığını ve bunun da kendisiyle çelişen bir iddia olmadığını tanışacağım. Öncelikle, dil oyunlarının sınırlarının düalitesi fikrinin, dilin sınırlarının olmamasına ve aynı zamanda onun işlenmesine imkan vermede nasıl anahtar görevi gördüğünü göstermeye çalışacağım. Daha sonra ise anlamsızlık kavramının - Wittgenstein'ın katıldığı bir görüş-dile bir sınırlama getirmeksizin nasıl geçerli bir kavram olabileceğini göstermeye devam edeceğim. Sonrasında dil-eylem ilişkisine geri döneceğim ve bunun sadece dili sınırlandırmadığını değil fakat aynı zamanda onun gerçekten sınırsızlığının bir çeşit teminatı olduğunu göstermeye çalışacağım. Ve son olarak dili sınırlandırdığımızı ima etmeksizin dil hakkında konuşma imkanına ilişkin birşeyler söyleyeceğim.