“Bittersweet Island” as encoded epithet: Klee in the making

Abstract

Present article offers a new way of ‘reading’ Paul Klee’s work “Insula Dulcamara” (1938) in its ‘pictorial language’. After a critical evaluation of a similar approach on the same work in its pros and cons the essay suggests that the very title of the work is actually encoded in the picture, providing a criterion and a visual mapping for its proposal. The method consists in obtaining the group of signs which forms a certain gestalt in the picture as Latin letters hidden in pseudo-Arabic script. In this way Latin letters are deformed to a point where it is not possible to be recognized immediately in their limits of legibility. After reading the whole sign group letter by letter the essay then goes on to compare Klee’s famous “making visible” remark with Cézanne’s much discussed “la réalisation”. Drawing conclusions from there, the article ends in showing how this masterpiece of Klee might be considered as an epithet of the artist in its etymological origin as an “emplacement”; a dwelling place of his own making.

Mevcut makale, Paul Klee’nin “Insula Dulcamara” (1938) çalışmasını ‘piktografik dil’de ‘okuma’nın yeni bir yolunu sunuyor. Aynı çalışma hakkında artı ve eksi yönleriyle benzer bir yaklaşımın eleştirel bir tarzda değerlendirilmesinden sonra, makale, eserin tam da başlığının aslında resimde kodlandığına dair bir okuma önerisini bir kriter ve görsel bir harita ekseninde şekillendirerek çiziyor. Bu şekillendirme girişimi için kullanılan yöntem, sözde Arap alfabesinde gizlenmiş Latin harfleri olarak resimde belirli bir bütünlük oluşturan işaretler grubunu elde etmeye dayanıyor. Bu minvalde, Latin harfleri, okunabilirlik sınırları içinde hemen tanınmanın mümkün olmadığı bir noktaya kadar deforme olmaktadır. İşaret grubunun tamamını harf harf söktükten sonra makale, Klee’nin ünlü “görünür kılmak” ifadesini Cézanne’ın çokça tartışılan “la réalisation” (gerçekleştirme) fikriyle karşılaştırmaya devam ediyor. Buradan elde edilen sonuç bakımından da araştırma, Klee’nin bu şaheserinin bir “yerine koyma / yerleşme” olarak, bir “rumuz” cihetinde, sanatçının kendi oluşumunun mekanı olarak nasıl açılabileceğini göstererek sona eriyor.