Tanah’a göre Kudüs’ün kutsallaşma süreci

Abstract

“Kudüs” veya Yahudi kutsal metinlerindeki adıyla “Yeruşalayim” Yahudiler için kutsal bir şehirdir. Fakat bu kutsallık M.Ö. 7. yy.da şartların zorlamasıyla ortaya çıkmıştır. Musa döneminden Davud’a kadar İsrailoğulları’nın bu şehire herhangi bir ilgisi olmamıştır. Davud zamanında politik ve dini merkez haline gelmekle ilk teşebbüs yapılsa da Yeruşalayim’i İsrailoğulları kutsal görmemiş, onu yegâne meşru ibadet mekanı saymamış, onun dışındaki bama adlı ibadet yerlerine de yönelmişlerdir. Yeruşalayim’in kutsallaşma süreci sonraki aşamalarda şöyle gerçekleşmiştir: Hizkiya (M.Ö. 727–697) zamanında önemli adımlar atılmış ve bu Yoşiyahu (M.Ö. 640–609) ile devam etmiş, nihayet Babil sürgünü tecrübesiyle son haline kavuşmuştur.

“Al-Quds” or as it is known in Jewish sacred texts “Jerusalem” is regarded as a sacred city by the Jews. But this sacredness emerged in the 7th century BCE because of the pressure of the circumstances. From Moses until David Israelites did not have any concern with Jerusalem. Jerusalem grew as a political and religious centre in David’s time, as the first attempt in sacralization. But the Israelites did not regard it sacred and did not considered it as the only licit place of worship. They turned to other places of worship too which were named bama. The process of sacralization of Jerusalem was completed in these stages. In Hezekiah’s reign (727-697 BC) important steps had been taken and this continued during Josiah’s reign (640-609 BC). Finally, this process culminated with the experience of Babylonian Exile and crystallized after it.