İki Alman çoban köpeğin de dilate cardiomyopathy

Abstract

Karın boşluğunda sıvı birikimi, egzersiz intoleransı, solunum güçlüğü, taşikardi ve iştah azalması şikayeti ile getirilen 2 yaşlı dişi ve 5 yaşlı erkek, iki Alman Çoban köpeğine klinik, elektrokardiyografi, radyolojik ve patolojik muayeneler sonucu canine dilated cardiomyopathy (DCM) tanısı konuldu. EKG bulgularında her iki olguda atriyal fibrilasyon, sol ventriküler hipertrofi ve ventriküler dilatasyon belirlenirken, ·ikinci olguda biventriküler hipertrofi saptandı. Her ih olgunun thoraks radyografilerinde kardiyomegali gözlendi. Peritoneal sıvı örnekleri transudat karakterdeydi. Her iki olgunun sağa/tımında digoksin (0.022 mg/kg, günde iki kez), furosemid (4 mg/kg, günde iki kez) ve enalapril (0.5 mg/kg) kullanıldı. İkinci olgu sağaltımın 2. gününde ölürken, birinci olgu 2.5 ay yaşadı. İkinci olgunun otopsisinde DCM ve konjestif kalp yetmezliği bulgularına rastlandı. Sonuç olarak, DCM olgularının tanısında klinik, elektrokardiyografi, radyolojik, patolojik bulguların önemli olduğu ve kardiyotonik, diüretik ve ACE inhibitörü sağaltımı ile hastaların yaşam sürelerinin uzatılabileceği bir kez daha gözlendiIn the two German Shepherd, 2 years old-female, 5 years old male, referred with history of abdominal distention, exercise intolerance. dyspnea, tachycardia, diagnosis of canine dilated cardiomyopathy (DCM) was made as a result of clinical, electrocardiographic, radiological and pathological examinations. Electrocardiographic examinations showed atrial fibrillation, left ventricular hypertrophy and ventricular dilatation in both cases and biventricular hypertrophy in the second case. Thorax radiography revealed cardiomegaly in both cases. Peritoneal fluid specimens were transudaıe. Both cases were treated with digoxin (0.022 mg/kg, b.i.d.), furosemide (4 mg/kg, b.i.d.) and enalapril (0.5 mg/kg). Second case died on the second day of therapy. The first case lived for 2. 5 month. The necropsy of the II. case revealed DCM and congestive heart failure findings. As a conclusion the importance of clinical, electrocardiographic, radiological and pathological findings in the diagnosis of DCM and the survival time of dogs can be prolonged by diüretic, cardiotonic and ACE inhibitör therapy was once more realized.