Üridin katkılı nanolifli yara örtülerinin üretimi, karakterizasyonu ve in vivo performanslarının araştırılması

Abstract

Bu tez çalışmasının amacı, farklı konsantrasyonlarda üridin eklenerek polikaprolakton (PCL) polimerinden elektro çekim yöntemi ile nanolifli yüzeylerin üretilmesi ve yara örtüsü olarak kullanımlarının araştırılmasıdır. Çalışma, nanolifli yüzeylerin üretimi, karakterizasyonu ve in vitro-in vivo araştırmalarının yapılması olmak üzere iki kısımdan oluşmaktadır. İlk kısımda, farklı konsantrasyonlarda PCL polimer çözeltilerinden nanolifli yüzeyler üretilmiş ve üridin katkısı yapılacak olan en uygun polimer çözelti konsantrasyonu belirlenmiştir. Optimum polimer konsantrasyonunun belirlenmesinden sonra, polimer çözeltilerine farklı oranlarda (ağırlıkça %0,1, %0,5 ve %1) üridin eklenmiş ve nanolif üretimine imkân veren en uygun üretim parametreleri kullanılarak elektro çekim yöntemi ile nanolifli yüzeyler elde edilmiştir. Üretilen numunelerin yüzey karakterizasyonları taramalı elektron mikroskobu (SEM) ve temas açısı ölçümleri ile, içyapı analizleri ise Fourier Dönüşümlü Kızılötesi Spektroskopi (FTIR) ile tespit edilmiştir. Çalışmanın ikinci kısmında üridin katkılı nanolifli yüzeylerin yara örtüsü olarak performansı in vitro ve in vivo olarak incelenmiştir. In vitro çalışmalarda üridinin salıverilmesi ultraviyole görünür ışık (UV-VIS) spektrofotometresi ile takip edilmiştir. Eklenen üridin konsantrasyonu arttıkça yüzeyden patlama salıverilmesinin arttığı tespit edilmiştir. In vivo deneylerde, üridin katkılı ve katkısız nanolifli yüzeylerin yanısıra, yara örtüsü performansını karşılaştırabilmek amacı ile ticari bir yara örtüsü kullanılmıştır. Deneylerde Sprague Dawley cinsi dişi sıçanların sırt bölgelerinde yara modeli oluşturulmuş ve yara kapanma oranı belirli günlerde takip edilmiştir. Bu oranlar incelendiğinde, üridin içeren yara örtülerinin, katkısız nanolifli yara örtüsünden daha iyi performans sergilediği, ticari yara örtüsüne göre ilk günlerde yara iyileşmesini daha çok hızlandırdığı görülmüştü.The aim of this thesis is to produce nanofibrous surfaces from polycaprolactone (PCL) polymer by adding uridine at different concentrations by electrospinning method and to investigate their use as a wound dressing. The study consists of two parts. In the first part, nanofiber surfaces were IX, 132produced from PCL polymer solutions at different concentrations. After determining the optimum polymer concentration, uridine was added at different rates (0.1%, 0.5% and 1%(w/w)) to the polymer solutions and nanofiber surfaces were obtained by electrospinning method using the most suitable production parameters that allow nanofiber production. The surface characterizations of the samples were determined by scanning electron microscopy (SEM), contact angle measurements, internal structure analyzes were determined by Fourier Transform Infrared Spectroscopy (FTIR). In the second part of the study, the performance of uridine-added nanofiber surfaces as a wound dressing was investigated in vitro and in vivo. The release of uridine was followed by Ultraviolet Visible light (UV-VIS) spectrophotometer. It was determined that as the added uridine concentration increased, the burst release from the surface increased. In the in vivo experiments, a commercial dressing was used to compare the dressing performance with and without uridine added nanofibrous surfaces. A wound model was created in the back regions of Sprague Dawley females and the rate of wound closure was followed on certain days. When these ratios were examined, it was observed that uridine-containing dressings performed better than the pure nanofiber dressings and accelerated wound healing in the first days compared to commercial dressings.