Jacques Ranciére’in imge felsefesi: Estetik imgenin diyalektiği

Abstract

Bugün imgelerin ne oldukları ve işlevleri hakkındaki söylemlere baktığımızda, imgelerin, ‘imge ve sözcük’ arasında süregiden çekişmeden bağımsız kendi doğaları hakkında konuşulduğu gerçeğiyle karşı karşıya kalıyoruz. Bu çalışmada, tanımlanan alana ilişkin uygun bir yer ve kuram, dolayısıyla eleştirel bir tavır bulma amacını taşıyarak Jacques Rancière’in imgelerin ne olduklarına ilişkin görüşleri ele alınacaktır. Rancière, estetik rejim olarak adlandırdığı modernizm ve sonrasında ortaya çıkan sanata ilişkin bütün görüntü rejimlerinin aslında yaşam ve sanat arasında bir ortaklık arayan bir programın parçası olduğunu iddia ediyor. Rancière günümüzde imgelerden başka bir gerçeklik olmadığını temellendirmeye çalışan teorik bakışın da aslında temsili rejime karşı çıkan aynı programdan kaynaklandığını öne sürüyor. Bu makale’de imgelerin ilişkili oldukları bağlamdan kopuk kendilerine özgü bir gerçeklikleri olup olmadığı tartışılacaktır. Bu amaçla, estetik rejimi hazırlayan imgelerin daha önceki formüle edilme biçimlerine değindikten sonra, estetik imgenin farklı fazlarına tanıklık edeceğimiz Roland Barthes, Stéphen Mallermé ve Peter Behrens’in imgelerine ve imge kuramlarına başvuracağız.When we consider the discourse of what the images are and their functions today, we are faced with the fact that images are spoken about their own nature, independent of the ongoing controversy between ‘image and word’. In this study, Jacques Rancière’s views on what the images are will be discussed by means of finding a suitable place and a critical attitude regarding the field. Rancière claims that all visual regimes of modernism and after that he calls aesthetic regime are actually part of a program that seek an identity between life and art. Rancière argues the theoretical view that tries to justify that there is no reality other than images today is in fact the same program that opposes the representative regime. In this article, it will be discussed whether the images have their own realities separated from the contexts in which they stem from. To this end, after addressing the earlier formulations of the images that prepare the aesthetic regime, we will refer to Roland Barthes, Stéphen Mallermé ve Peter Behrens, where we will witness the different phases of the aesthetic regime.