The effect and legacy of colonialism in modern Indonesia foreign policy

Abstract

Modern International Relations (IR) in Southeast Asia strongly shaped by the colonialism dates back 16th century until decolonization era takes turn after World War II (WWII). Indonesia as a maritime archipelagic country is one of key-driving actors, not only in Southeast Asia, but Indo-Pacific too. The direct colonialism by European countries in Indonesia started 1800s created the common experience as a nation shared destiny and pushed forward the idea of Bebas-Aktif principle for Indonesian foreign policy. By utilizing post-colonial theories, such as post-colonialism and post-structuralism, this research examines the history of modern Indonesia and the philosophy of nation's foreign policy in overcoming challenges. Under the framework of qualitative research design, the dissertation attempts to answer the past relations with the legacy left in Indonesia and to what extent the colonialism influences modern Indonesian foreign policy. The paper written inductively to pursue a theory-making process and theorization in provincializing Euro-American centricism as the post-colonial resources utilized to strengthen the qualitative methods. Hence, the historical root, global political contestation and constellation are robustly influencing the pattern of Indonesian foreign policy in order toachieve the national interest, reduce the security threat, comply with the constitution order and actively contribute to the perpetuation of peace in the world. The experience of colonialism is the determinant factor for Indonesian envisioning global peace order and facing insurgencies arose from colonial legacy. Therefore, the utilization of soft power combined with the rising hard power capacity make Indonesia more viable option in the near future as one of the major powers not only in region, but global as well.

Güneydoğu Asya’daki Uluslararası İlişkiler’in, kökleri 16. yüzyıla kadar uzanan 2. Dünya savaşından sonraki sömürge sonrası döneme kadar devam eden sömürgecilik tarafından güçlü bir şekilde şekillenmiştir. Deniz takımadaları ülkesi olarak Endonezya, yalnızca Güneydoğu Asya'da değil, aynı zamanda Hint-Pasifik’in de kilit aktörlerin biridir. Endonezya’da 1800’lü yıllarda Avrupa ülkelerinin direk sömürgeciliği başlamıştır. Bir milletin ortak kaderini paylaşması deneyimini yaratmış ve Endonezya dış politikasında Bebas-Aktif prensibi fikrini öne çıkarmıştır. Bu araştırma, postkolonyalizm ve postyapısalcılık gibi sömürge sonrası kuramları kullanarak, modern Endonezya’nın tarihini ve zorlukların üstesinden gelmede ulusun dış politika felsefesini incelemektedir. Nitel araştırma tasarımı çerçevesinde bu tez, Endonezya’da kalan mirasla geçmişteki ilişkilere ve sömürgeciliğin modern Endonezya dış politikasını ne ölçüde etkilediğine cevap vermeye çalışmaktadır. Tez, niteliksel yöntemleri güçlendirmek için kullanılan sömürge sonrası kaynaklar olarak Avro-Amerikan merkezciliğini taşralaştırmada bir fikri oluşturma süreci ve teorileştirmeyi sürdürmek için tümevarımsal olarak yazılmıştır. Bu yüzden, ulusal çıkara ulaşmak, güvenlik tehdidini azaltmak, anayasa düzenine uymak ve dünyadaki barışın sürdürülmesine aktif olarak katkıda bulunmak için tarihsel kök, küresel siyasi çekişme ve düzen Endonezya dış politika modelini sağlam bir şekilde etkilemektedir. Sömürgecilik deneyimi, Endonezya'nın küresel barış düzenini öngörmesi ve sömürge mirasından kaynaklanan isyanlarla yüzleşmesinde belirleyici faktördür. Bu nedenle, artan sert güç kapasitesi ile birlikte yumuşak gücün kullanılması, Endonezya'yı yakın gelecekte yalnızca bölgede değil, küresel olarak da en büyük güçlerden biri olarak daha uygun bir seçenek haline getirmektedir.